(8 Temmuz 2008) : Defterlerimden birine not etmişim: “Kanal Türk Televizyonu’nda  Fuat Keyman ve Levent Köker adlı iki öğretim üyesi Türkiye’yi demokratikleştiren (!) AKP iktidarını öve öve bitiremiyorlar. 2002’den bu yana Türkiye’yi demokratikleştirme iddiasıyla beyin yıkamanın gele gele Ergenekon operasyonuna geldiğini fark edemiyorlar. Ergenekon operasyonunun, 12 Mart ve 12 Eylül operayonlarından ne farkı var?” Okumaya devam et →

Michel Contat, Jean-Paul Sartre ile yaptığı söyleşide şöyle bir soru sorar: «O zaman bu insanların o dönemde haksız olmadıklarını neden kabul etmiyorsunuz? Tutumunuz Gorz’un anlattığı ve bana Mao’nun Çin’i konusunda alabildiğine anlamlı görünen bir anekdotu anımsatıyor: Okumaya devam et →

Dostoyevki’nin şu sözlerini aklımızın defterine dikkatle yazalım: “İsa insanların sırtına taşıyamayacakları bir yük –özgürlük yükünü- yükledi. Oysa çoğunluk o yükü taşımak istemiyor. Onların istediği ekmek ve güvenlik yani içinde olacakları sürünün sıcaklığı…. Okumaya devam et →

Ey Ehali! R.T.Erdoğan’ın en büyük tutkusu tarihe geçmek! Başbakan, Cumhurbaşkanı olarak zaten ve doğal olarak tarihe geçti ama o bununla yetinmiyor. Adının Osmanlı sultanlarıyla, Cumhuriyet’in  kurucu babalarıyla birlikte anılmasını istiyor… Okumaya devam et →

Gazete yazarlığı hayatımda (ki 30 yılı bulur) başta AKP olmak üzere siyasal partileri çok eleştirdim ama hiçbir partinin içişlerine karışmadım. “Şunu başkanlıktan atın, bunu başkan yapın!” demedim. Şimdi de demiyorum, çünkü gazeteci ancak tasvir eder ve yorumlar. Şimdi bakıyorum da kimi gazete yazıcısı, Muharrem İnce’ye “Sen parti kurmalısın arkadaş!” diyor, kimisi ise  Kemal Kılıçdaroğlu’nun adının önüne anlaşılmaz sıfatlar oturtarak  parti başkanlığından indiriyor. Okumaya devam et →

Kavun Acısı’nı (Aydın, 2.4.1967)  yazdığım sırada Ülker Yalvaç’ta sürgündeydi. Adalet Partisi iktidarı tarafından sürgüne gönderilen ilk kadın öğretmendi.  Tan 3 yaşındaydı.

Elma’nın Tarihi’ni Milli Eğitim Bakanlığı’nın ifadesiyle “birleştirildiğimiz” Muğla’da (5. 8. 1968) yazmıştım.

Kavun Acısı 14 Mayıs 1950’de gelmişti. Acı salgısı AKP ile doruklarına çıktı.

 KAVUN ACISI

 Bu kavun acısı gelecektir

bu kavun acısı geçecektir

demir tavını bulacaktır

ağır kuru ve gebe bir sesle

çekiç örse vuracaktır

karımın devsel yeşil gözleri

öfkenin şiirini yazacaktır

 

Kavun acısı

kışın ilk sesidir camlarda

yazın boş bir okul avlusunda birikmesidir,

unutulmuş bir kalemdir öğretmen masasında

gülen ayvadır ağlayan nardır

bir umut sürgünüdür Dicle boyunda

kavun acısı gelecektir

kavun acısı geçecektir

kırağı gibi dalların üzerinden

bir al turna gibi tüfeğin önünden

su gibi damlayacaktır

ve dağlayacaktır yalım gibi

kavun acısı geçecektir

kiraz zamanı gelecektir

 

Çünkü

saat çalışır ve tamamlar günü

bir kan damlar kaldırımın üzerine

bir daha bir daha damlar

acı yağmur suyuna karışır

bir adam durur direğin dibinde

boynu kıldan ince bir adam

saat vurur yürek atar kan damlar

atar sigarasını adam ezer böcek gibi

 

atar sigarasını adam ezer yazgı gibi

atar sigarasını adam, çünkü

bir yerlerde beyaz mügeler açmaktadır

incir sütü biber gibi yakmaktadır

ak döşekler diken gibi batmaktadır ,

dağlar dağlar dağlar çağırmaktadır

 

Türkünün yurdu insanın yüreğidir

türkünün yüreği insanın belleğidir

onlar senin türkünü anlamazlar

türkün bütün sularda yıkanmıştır

bütün otların ince tadını bilir

bütün zindanları özgürlüğe çevirmiştir

onlar senin türkünü anlamazlar

çünkü onlar gak deyince et

guk deyince su isteyen

Anka’dırlar

 

Kavun acısı geçecektir

kiraz zamanı gelecektir

bu kütük çiçeğe duracaktır

karımın devsel yeşil gözleri

öfkenin şiirini yazacaktır.

(Aydın, 2.4.1967)

Elmanın Tarihi’ni, “Devrim”in Dünya’da ve Türkiye’de somut umuda dönüştüğü günlerde yazmıştım. Şiir aynı zamanda diyalektiğin kuramsal tanımıdır. 24 Haziran 2018 günü iki şiirin haber verdiği mutlu günün gerçekleştiği gün olabilir. Gerçekleşmezse yeniden başlarız.

 ELMANIN TARİHİ

Elmanın hızını düşün

Tomurcukları gördün bir sabah tomurcukları düşün

saniyede 300.000 kilometre yol alan hızda

sayısız güneşlere bölünüyordu

sayısız su kabarcıklarına

 

Çiçeklerini gördün bir sabah

çiçekleri düşün

güneşin inatçı gücünü

erguvan tülünü ilkyazın

tutsak insanları ölü çocukları

hedefe giden merminin hüznünü

köyleri kentleri kasabaları düşün

çiçekleri düşün

hepsinin düşleri bir

ama hepsinin düşleri ayrı

 

Yeşil tüylerini gördün ilk patlamada

yeşil tüyleri düşün

bir şey olmayacakmış gibi duran tüyler

dengeli bir coşkuyla bekleyip kafa tutarak

yelin bağrına gümüş kakmalar döken

yeşil tüyler

onları düşün

 

İlkyazda durumu bu elmanın

yeşil kırmızıya dönüşecek

kırmızı tada dönüşecek

ve sonra doludizgin bir koku

ve elmanın doruk noktası :

Yumruktan küçük ve yuvarlak

kabuğu parlak ve sert

kırmızıdan yeşile kadar türlü renkte

kokusu hoş

tadı tatlı ve mayhoş

dokusu gevrek ufak çekirdekli –

Gülgiller’den Elma.

 

Elmanın hızını düşün

 

Elini uzatsan elindedir

yere düşerse çürür ayrışır

ve çekirdekleri yayılır toprağa

toprağın dölyatağına

 

Elma çürür ama öcünü içinde taşır

bir filiz olmanın bir ağaç olmanın öcünü

 

Döllenmenin hızını düşün yeşermenin hızını

yeşilin kırmızının mayhoş tadın ve kokunun

dalından düşmenin ve çürümenin hızını

 

Saniyede 300.000 kilometre yol alan hız

benim dışımda benden ayrı bana karşı

parmak uçlarımı karıncalandıran uygar sıcaklık

sevgilimin yeşil saçları gibi yığılan

ölümün sakladığı dirim

ertelenen dirim

benim yaşama tarzım

bu benim direnmem

bu benim…

değişmem delidumanlığım zorbalığım ;

ölümsüz ve benden bağımsız bir başka şey

bu beni saran beni sarsan bir bengi salgı

 

Elmanın hızını düşün sevgilim

seni beklememin hızını düşün.

(Muğla, 5. 8. 1968)

 ÖZDEMİR İNCE

22 Haziran 2018